நான் பாட்டுக்குச் செவனேன்னு தானேயா போயிக்கிட்டிருந்தேன்?

2009 வருஷத்துலேருந்து மாசத்துக்கு ஒரு பதிவாச்சும்(படமில்லாத பதிவா) எழுதனும்னு நெனச்சி வச்சிருந்தேன். ஏன்னா 2008ல எழுதுன நெறைய பதிவுகள் புகைப்படப் போட்டிக்குப் படத்தைச் சேர்க்கறதுக்குன்னு எழுதுன பதிவுகள். ஏப்ரல் மாசம் வரைக்கும் மாசத்துக்கு ஒரு பதிவாச்சும் எப்படியோ எழுதியாச்சு. மே மாசம் தான் அது முடியாமப் போச்சு. காரணம்...மே மாசம் ஒன்னாம் தேதி நடந்த ஒரு சின்ன சாலை விபத்து. அதனால ஏற்பட்ட ஒரு சின்ன எலும்பு முறிவு அதன் காரணமா நடந்த ஒரு சின்ன அறுவை சிகிச்சை அதன் காரணமா எடுக்க வேண்டி இருந்த ஒரு சின்ன விடுப்பு இதெல்லாம்.

மே 1 ஆம் தேதி மதியம் சாப்பிட்டுட்டு நம்ம கேமராவுக்கு சில accessories(polariser, filter) வாங்கலாமேன்னு வீட்டிலிருந்து ஸ்பென்சர்ஸ் ப்ளாசா நோக்கி என்னுடைய பைக்கில் பயணப்பட்டேன். கோட்டூர்புரம், நந்தனம் இதையெல்லாம் தாண்டி தேனாம்பேட்டை அண்ணா அறிவாலயம் சிக்னலை நோக்கிப் போயிக்கிட்டு இருந்தேன். நந்தனத்தில் குடிசை மாற்று வாரியத்தின் குடியிருப்புகள் காணாமல் போயிருந்த மாதிரி இருந்தது. இன்னும் இருக்கா இல்லை போயிட்டதான்னு தெரிஞ்சவங்க யாராச்சும் சொல்லுங்க. அதன் பிறகு வந்த ஒரு சிக்னல், மஞ்சளிலிருந்து சிகப்பாவதற்கும் அங்கே பணியில் இருந்த போக்குவரத்து காவலர் நிறுத்துமாறு கை காட்டவும், நான் நாலாவது, மூனாவது, இரெண்டாவது, ஒன்னாவது என நியூட்ரலுக்குக் கொண்டு வந்து பைக்கை நிறுத்தவும், சிக்னலில் நிக்காமல் போயிடலாம்னு நெனச்சி என் பின்னாலில் வந்துட்டிருந்த டாட்டா இண்டிகா கார் என் பைக்கின் பின்புறம் வந்து மோதவும் சரியா இருந்துச்சு. என்னுடைய சில பதிவுகளில் நுண்ணரசியல் பேசும் கொத்தனார் அண்ட் கோவுக்கு அவர் கேட்கும் முன்னே நானே ஒன்னு சொல்லிக்க ஆசை படறேன். சென்னையில எத்தனையோ இடங்கள் இருக்க, எத்தனையோ சாலைகள் இருக்க, எத்தனையோ சிக்னல்கள் இருக்க அதையெல்லாம் விட்டு விட்டு அண்ணா அறிவாலயம் சிக்னலில் வந்து அடிப்பட்டதின் பின்னாலில் இருக்கும் நுண்ணரசியல் என்னன்னு எனக்கு புரியலிங்கோ. உங்களுக்குப் புரியுதா :)

பைக்கோட கீழ விழுந்து கொஞ்ச நேரம் ஒன்னும் புரியலை. ஆனா நினைவெல்லாம் தப்பலை. அப்புறமா தான் தெரிஞ்சது கார் வந்து இடிச்சி கீழே விழுந்தது. ரோடு காலியாத் தான் இருந்துச்சு, கார் என் பைக்குக்கு வலது புறமாவோ இடது புறமாவோ போயிருக்கலாம். வர்க் ஷாப்புக்கு சர்வீசுக்கு வந்த காரை எடுத்துக்கிட்டு ஒரு மெக்கானிக்கும் அவனோட சொந்தக்கார பசங்களும் ஊரைச் சுத்தலாம்னு கோயம்புத்தூர்ல பதிவான வண்டியை எடுத்துக்கிட்டு வந்திருக்காங்க. யார் வம்புக்கும் போகாம செவனேன்னு போயிக்கிட்டிருந்த என் மேல தான் மோதுவேன்னு அடம் புடிச்சி வந்து மோதிட்டாங்க. அதுக்கப்புறம் விபத்து நடந்ததை பதிவு பண்ணறதுக்காக வாழ்க்கையில முதல்முறையா ராயப்பேட்டை அரசு மருத்துவமனைக்குப் போனேன். என் கையில ஒரு எக்ஸ்ரே எடுத்தாங்க. எக்ஸ்ரே எடுத்த இடம் ஒரு வர்க் ஷாப் மாதிரி இருந்தது. அரசு மருத்துவமனைகளின் பராமரிப்பைப் பார்த்து மிக வருத்தமாக இருந்தது. தனியார் மருத்துவமனையில் பணம் செலவழிக்க முடியாத ஏழை மக்களுக்குக் கிடைக்கும் சிகிச்சையின் தரம் குறித்த கவலை வந்தது. இதுல வேற எக்ஸ்ரே டெக்னீஷியனுக்கும் டியூட்டி டாக்டருக்கும் நடுவுல பாலிடிக்ஸ் போல. எக்ஸ்ரே எடுக்க வேண்டும் என்று டாக்டர் பரிந்துரைத்து எழுதி கொடுத்த சீட்டு முறைப்படி எழுதப்படவில்லை என்று டாக்டரிடம் திருப்பி அனுப்பிவிட்டார் டெக்னீஷியன். என் கூட என் தம்பி உதவிக்கு இருந்ததாலும், அவன் ஒரு இயற்முறை மருத்துவர்(Physiotherapist) என்பதால் எனக்கு முதல் உதவி செய்திருந்ததாலும், எனக்கு சிரமம் தெரியவில்லை, ஆனால் கை உடைந்து கால் உடைந்து வலியுடன் வருபவர்களை இந்த மாதிரி பந்தாடினால் அவர்கள் என்ன செய்வார்கள் பாவம்? அதன் பிறகு நான் ஒரு தனியார் மருத்துவமனை சென்றதும், அங்கு என் வலது கை தோள்பட்டையில் மே 2ஆம் தேதி அறுவை சிகிச்சை நடந்து ஸ்க்ரூ பொருத்தப் பட்டதும், கேமராவுக்கு Circular Polariser வாங்கப் போய் வலது கை மடக்கப் பட்டு Elbow immobiliser அணிந்து மூன்று வார விடுப்பில் இருக்க நேர்ந்ததும் தனிக் கதை.

விடுப்பில் இருந்த மூன்று வாரங்களில், வரலாற்றுப் பக்கங்களில் எழுதப் படக் கூடிய சில சம்பவங்களை வீட்டில் இருந்தவாறே டிவியில் பார்க்க நேர்ந்தது. ஒரு சில திரைப்படங்களைப் பார்த்தேன் - ஆங்கிலத்தில் Lawrence of Arabia, Omar Mukhtar குறிப்பிடத் தக்கவை. தமிழில் மைக்கேல் மதன காமராஜன், ஆண் பாவம், அவ்வை சண்முகி இதெல்லாம் பார்த்து கொஞ்சம் வலியை மறக்க முடிந்தது. மூன்று வாரங்களில் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொஞ்ச முடியவில்லை என்ற கவலை இருந்தது. ஆனால் இப்போது பரவாயில்லை. நான் அடிபட்ட அன்று என் தந்தையார் கண்கலங்கியதையும், இரு நாட்களுக்கு அர்ச்சனா காரணமே இல்லாமல் அழுததையும், சாப்பிட மறுத்ததையும் நினைக்கும் போது என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. அம்மூன்று வார நினைவுகளில் பசுமையாக நிற்பது தங்கமணி எனக்கு செய்த பணிவிடைகள். கண்டிப்பாக அதை மறக்க முடியாது. குறிப்பாகச் சொல்ல விரும்புவது பல வருடங்கள் கழித்து எனக்கு சோறு ஊட்டி விடப்பட்டது. சும்மா சொல்லக் கூடாதுங்க, பொண்டாட்டி கையால சோறு ஊட்டிக்கிட்டாலும் நல்லா ருசியாத் தான் இருக்குது :)

ஒரு நாள் மதியம் எனக்கு தங்க்ஸ் சாதம் ஊட்டிக்கிட்டு இருந்தாங்க. திடீர்னு எனக்கு சிரிப்பு வந்தது. "ஏன் சிரிக்கிறீங்க"னு கேட்டாங்க. "நீ சோறு ஊட்டிக்கிட்டே பாடற மாதிரி ஒரு சிச்சுவேசன் சாங் நியாபகம் வந்துடுச்சு...அதான் சந்தோஷப் புன்னகை"ன்னு சொன்னேன். "என்ன பாட்டு"ன்னு கேட்டாங்க.

"தங்கத்திலே ஒரு குறை இருந்தாலும் தரத்தினில் குறைவதுண்டோ
உங்கள் அங்கத்திலே ஒரு குறை இருந்தாலும் அன்பு குறைவதுண்டோ"ங்கிற பாகப் பிரிவினை படப் பாட்டைச் சொன்னேன்.
இதை கேட்டுட்டு தங்கமணியும் சிரிச்சிட்டாங்க. "நாம நெனச்ச அளவுக்கு நம்ம புருஷன் மக்கு இல்லை, அறிவாளியாத் தான் இருக்காருன்னு"னு முதல் முறையா உணர்ந்து சிரிச்சிருப்பாங்கன்னு நான் நெனைக்கிறேன்.

"சிங்கத்தின் கை(கால்)கள் பழுதுபட்டாலும் சீற்றம் குறைவதுண்டோ" அப்படிங்கிற அடுத்த வரிகள் நினைவுக்கு வந்தப்போ எனக்கு சிரிப்பும் வந்தது, கொஞ்சம் ஓவராத் தான் போறோமோன்னும் இருந்துச்சு :)