ஒன்னு கவனிச்சிருக்கீங்களா? நம்ம பக்கத்துல இருக்கற சில விஷயங்களோட அருமை, நாம அதுக்குப் பக்கத்துல இருக்கறப்ப புரியறதில்லை. அந்த விஷயம் நம்மை விட்டு தூரம் போகும் போதோ இல்லை நாம தூரம் போயிடும் போதோ தான் அதோட அருமை புரியுது. இது ஒன்னும் பெரிய கண்டுபிடிப்பெல்லாம் இல்லை, எல்லாருக்கும் தெரிஞ்ச சாதாரணமான மேட்டர் தான். சின்ன வயசுல நூலகத்துலேருந்து எடுத்துட்டு வந்து புத்தகங்கள் படிப்பேன் - பெரும்பாலும் காமிக்ஸ், கதை புத்தகங்கள் தான். அதுவும் வெளிநாட்டு எழுத்தாளர்கள் எழுதுன ஆங்கில கதைகள் தான். அப்புறமா எப்பவோ எப்படியோ ஆர்.கே.நாராயணன் பத்தித் தெரிஞ்சிக்கிட்டேன். அதுக்கப்புறம் அவர் என்னை வெளிநாட்டு எழுத்தாளர்கள் பக்கம் போக விடலை. கதைகள் படிக்கிறதுலயும் சிறுகதைகள்னா எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும், தொடர்கதைகள்/நாவல்களில் அவ்வளவா விருப்பம் இருந்ததில்லை. லேண்ட்மார்க், ஒடிசி போன்ற பெரிய புத்தகக் கடைகளுக்குப் போனோம்னா 'Indian Writing' அப்படின்னே ஒரு தனிப் பகுதி இருக்கும். அப்படியே கதைகள் படிக்கனும்னா 'Indian Writing' பகுதியில் இருக்கும் இந்திய எழுத்தாளர்களால் எழுதப்பட்ட கதைகளைத் தான் நான் விரும்பிப் படிக்கிறது. ஏன்னா இந்த கதைகள்ல இருக்கற கதாபாத்திரங்களோடவும், காட்சிகளோடவும் நம்மை நாமே தொடர்பு படுத்திப் பாத்துக்க முடியும்.
எனக்கு ரொம்ப பிடிச்ச கதைகள்ல ஒன்னு இரவீந்திரநாத் தாகூர் அவர்களால் வங்காள மொழியில் எழுதப்பட்டு, ஆங்கிலேயர் ஒருவரால் மொழிபெயர்க்கப் பட்ட "The Postmaster" என்ற கதை. ஆங்கில கதை தான்னாலும் எல்லாரும் ரசிக்கனும்ங்கிறதுக்காக நான் என் தமிழ் வலைப்பூவில் இதை போடறேன். இந்த கதை மெட்ரிகுலேஷன் பாடத் திட்டத்தில்(நான் படிச்ச காலத்தில்), எட்டாம் வகுப்பு ஆங்கில புத்தகத்தில் ஒரு பாடமாக இருந்தது. அப்போ அந்த கதை என் மனசைத் தொட்ட மாதிரி எனக்கு தோனலை. ஆனா ஏனோ எனக்கு நினைவில் இருந்து, பல வருடங்கள் கழித்து அந்த கதையின் அருமை புரிந்து, அந்த ஒரு கதைக்காக இரவீந்திரநாத் தாகூர் அவர்களின் கதைத் தொகுப்பையே வாங்க வைத்தது.
கதை என்னன்னு சுருக்கமாச் சொல்லிடறேன். கல்கத்தாவிலிருந்து உலாப்பூர் எனும் சின்னஞ்சிறு கிராமத்துக்கு போஸ்ட் மாஸ்டராக மாற்றம் பெற்று வருகிறார் கதையின் நாயகனான போஸ்ட்மாஸ்டர். சிறிய கிராமம் என்பதால் அங்கே அவருக்கு அவ்வளவா வேலையில்லை, அதோட அவருக்கு அந்த இடம் பிடிக்கவும் இல்லை. அந்த கிராமத்தில் ரத்தன் என்ற பேருடைய ஒரு பதின்மூன்று வயது மதிக்கத் தக்க பெண் இருந்தாள். யாருமில்லா அனாதை பெண் அவள். போஸ்ட்மாஸ்டருக்கு எடுபிடியாக சில வேலைகள் செய்து கொண்டு தபால் அலுவலகம் அருகேயே வசித்து வந்தாள். அது வரை தான் யாரிடமிருந்தும் கண்டிராத அக்கறையை போஸ்ட்மாஸ்டர் தன் மீது செலுத்தக் கண்டு அவர் மீது மிகுந்த மரியாதை கொள்கிறாள். போஸ்ட்மாஸ்டர் அவருக்கு எழுதப் படிக்கக் கற்றுத் தருகிறார். திடீரென போஸ்ட்மாஸ்டருக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் போகிறது. ஒரு தாயாய், தங்கையாய் கூடவே இருந்து அவரை குணப்படுத்துகிறாள் ரத்தன். உடம்பு சரியானதும் அவ்வூரில் இருந்து மாற்றம் வேண்டி மேலிடத்துக்கு விண்ணப்பிக்கிறார் போஸ்ட்மாஸ்டர். அவருடைய விண்ணப்பத்தை மேலிடம் நிராகரித்த காரணத்தினால், தன் வேலையை ராஜினாமா செய்து விட்டு கல்கத்தாவுக்குத் திரும்ப உத்தேசிக்கிறார். அப்போது தன்னையும் அவருடன் கூட்டிச் செல்லுமாறு அந்த சின்ன பெண் வேண்டுகிறாள். 'அது எப்படி முடியும்' என்று கேட்டுவிட்டு போஸ்ட்மாஸ்டர் சென்று விடுகிறார். கதை சுருக்கத்தை எழுதும் போதே உணர்ச்சிகள் மேலிடுகிறது. அதனால் ஆங்கிலத்தில் கதையைப் படிச்சிப் பாருங்க. எனக்கு தோன்றியதை அங்கங்கே சொல்லுகிறேன்.
For his first job, the postmaster came to the village of Ulapur. It was a very humble village. There was an indigo-factory near by, and the British manager had with much effort established a new post office.
The postmaster was a Calcutta boy - he was a fish out of water in a village like this. His office was in a dark thatched hut; there was a pond next to it, scummed over with weeds, and jungle all around. The indigo agents and employees had hardly- any spare time, and were not suitable company for an educated man. Or rather, his Calcutta background made him a bad mixer - in an unfamiliar place he was either arrogant or ill-at-ease. So there was not much contact between him and the residents in the area.
But he had very little work to. do. Sometimes he tried to write poems. The bliss of spending one's life watching the leaves trembling in the trees or the clouds in the sky - that was what the poems expressed. God knew, however, that if a genie out of an Arab tale had come and cut down all the leafy trees overnight, made a road, and blocked out the sky with rows of tall buildings, this half-dead, well-bred young man would have come alive again.
The postmaster's salary was meagre. He had to cook for himself, and an orphaned village-girl did housework for him in return for a little food. Her name was Ratan, and she was about twelve or thirteen. It seemed unlikely that she would get married. In the evenings, when smoke curled up from the village cowsheds, crickets sounded in the bushes, and a band of intoxicated Baul singers in the next village sang raucously to the clapping of their hands, the postmaster would sit on his dark veranda and let his poetic feelings be stirred by the stirring of the leaves. Then he would go inside, light a dim lamp in a corner of the room and call for Ratan. Ratan would be waiting at the door for this, but she did not come at the first call - she would call back, 'What is it, Dadababu, what do you want?'
'What are you doing?' the postmaster would say.
'I must go and light the stove in the kitchen
'You can do your kitchen work later. Get my hookah ready for me.'
Soon Ratan came in, puffing out her cheeks as she blew on the bowl of the hookah. Taking it from her, the postmaster would say abruptly, 'So, Ratan, what do you remember about your mother?' She would talk for a long time: some things she remembered, others she did not. Her father loved her more -than her mother did, but she did not remember much about him. He used to come home in the evening after working hard all day, and one or two evenings were clearly etched in her memory. As she talked, Ratan edged nearer to the postmaster, and would end up sitting on the ground at his feet. She remembered her little brother: one distant day, during the rainy season, they had stood on the edge of a flooded pit and played at catching fish with sticks broken off trees - this memory was far more vividly fixed in her mind than many more important things. Sometimes these conversations went on late into the night, and the postmaster then felt too sleepy to cook. There would be some vegetable curry left over from midday, and Ratan would quickly light the stove and heat some chapati: they made their supper out of that.
Occasionally, sitting on a low wooden office-stool in a corner of his large hut, the postmaster would speak of his family - his younger brother, mother and elder sister - all those for whom his heart ached, alone and exiled as he was. He told this illiterate young girl things which were often in his mind but which he would never have dreamt of divulging to the indigo employees and it seemed quite natural to do so. Eventually Ratan referred to the postmaster's family - his mother, sister and brother - as if they were old friends. She even formed affectionate imaginary pictures of them in her mind.
பல இடங்களிலும் இக்கதையை நம்மோடு தொடர்பு படுத்திக் கொள்ள முடிகிறது. மேலே உள்ள பத்தியும் அத்தகையது தான். நமக்கு தெரிந்தவர்கள் தம்முடைய உறவினர்களைப் பற்றி நம்மிடம் சொல்லும் போது, அவர்களைப் பற்றிய ஒரு உருவகத்தை மனதில் வைத்துக் கொள்வோம். "எங்க சித்தின்னா எனக்கு உயிர்" என்று நம் நண்பன் நம்மிடம் சொன்னால். ஒரு கனிவான பெண்ணின் முகம் நம் மனதில் உருவகப் படுத்திப் பார்ப்பதை நம்மால் தடுக்க முடியாது. போஸ்ட்மாஸ்டரின் குடும்பத்தைப் பற்றிய உருவகங்களையும் தன் மனதில் உருவாக்கிக் கொள்கிறாள் ரத்தன்.
It was a fine afternoon in the rainy season. The breeze was softly humid; there was a smell of sunshine on wet grass and leaves. Earth's breath - hot with fatigue - seemed to brush against the skin. A persistent bird cried out monotonously somewhere, making repeated and pathetic appeals at Nature's midday durbar. The postmaster had hardly any work: truly the only things to look at were the smooth, shiny, rain-washed leaves quivering, the layers of sun-whitened, broken-up clouds left over from the rain. He watched, and felt how it would be to have a close companion here, a human object for the heart's most intimate affections. Gradually it seemed that the bird was saying precisely this, again and again; that in the afternoon shade and solitude the same meaning was in the rustle of the leaves. Few would believe or imagine that a poorly paid sub-postmaster in a small village could have such feelings in the deep, idle stillness of the afternoon.
இயற்கையை இதை விட அழகாக வர்ணிக்க முடியுமா? மேலே உள்ள பத்தி ஒரு "reader's delight" என்றால் அது மிகையில்லை.
Sighing heavily, the postmaster called for Ratan. Ratan was at that moment stretched out under a guava tree, eating unripe guavas. At the sound of her master's call she got up at once and ran to him.
'Yes, Dadababu, you called?' she said, breathlessly.
'I'm going to teach you to read a little,' said the postmaster. He taught her daily at midday from then on, starting with the vowels but quickly progressing to the consonants and conjuncts.
During the month of Sraban, the rain was continuous. Ditches, pits and channels filled to overflowing with water. The croaking of frogs and the patter of rain went on day and night. It was virtually impossible to get about by road - one had to go to market by boat. One day it rained torrentially from dawn. The postmaster's pupil waited for a long time at the door, but when the usual call failed to come, she quietly entered the room, with her bundle of books. She saw the postmaster lying on his bed: thinking that he was resting, she began to tip-toe out again. Suddenly she heard him call ' her. She turned round and quickly went up to him saying, 'Weren't you asleep, Dadababu?'
'I don't feel well,' said the postmaster painfully. 'Have a look - feel my forehead.'
He felt in need of comfort, ill and miserable as he was, in this isolated place, the rain pouring down. He remembered the touch on his forehead of soft hands, conch-shell bangles. He wished his mother or sister were sitting here next to him, soothing his illness and loneliness with feminine tenderness. And his longings did not stay unfulfilled. The young girl Ratan was not a young girl now. From that moment on she took on the role of a mother, calling the doctor, giving him pills at the right time, staying awake at his bedside all night long, cooking him convalescent meals, and saying a hundred times, 'Are you feeling a bit better, Dadababu?'
கதையிலேயே மிகவும் பிடித்த இடம் எனக்கு மேலே உள்ள பத்தி தான். ஏனென்றால் இதை நானும் உணர்ந்திருக்கிறேன். தில்லியில் நான் மட்டும் தனியாக இருக்கும் போது என்றாவது உடம்பு சரியில்லாமல் போகும் போது அம்மா மென்மையாக நெற்றியைத் தொட்டுப் பார்த்து 'இப்போ ஜூரம் எப்படிப்பா இருக்கு'ன்னு கேட்டால் எப்படி இருக்கும் என்று தோன்றியதுண்டு. அவ்வேளைகளில் மேலே உள்ள இவ்வரிகளும் நினைவுக்கு வந்து விடும். அச்சமயங்களில் விழியோரங்களில் வடியும் நீர்த் துளிகளை என்ன செய்தாலும் நிறுத்து இயலாது.
Many days later, the postmaster got up from his bed, thin and weak. He had decided that enough was enough: somehow he would have to move from this place. He wrote at once to his head office in Calcutta, applying for a transfer on grounds of ill-health.
Released from nursing the postmaster, Ratan once again took up her normal place outside his door. But his call did not come for her as before. Sometimes she would peep in and see the postmaster sitting distractedly on his stool or lying on his bed. While she sat expecting his summons, he was anxiously awaiting a reply to his application. She sat outside the door going over her old lessons numerous times. She was terrified that if he suddenly summoned her again one day, the conjunct consonants would all be muddled up in her mind. Eventually, after several weeks, his call came again one evening. With eager heart, Ratan rushed into the room. 'Did you call, Dadababu?' she asked.
'I'm leaving tomorrow, Ratan,' said the postmaster.
‘Where are you going, Dadababu?'
'I'm going home.'
'When are you coming back?'
'I shan't come back again.'
Ratan did not question him further. The postmaster himself told her that he had applied for a transfer, but his application had been rejected; so he was resigning from his post and returning home. For several minutes, neither of them spoke. The lamp flickered weakly; through a hole in the crumbling thatched roof, rain-water steadily dripped on to an earthenware dish. Ratan then went slowly out to the kitchen to make some chapati. She made them with none of her usual energy. She kept stopping, turning things over in her mind. When the postmaster had had his meal, she suddenly asked, 'Dadababu, will you take me home with you?'
'How could I do that!' said the postmaster, laughing. He saw no need to explain to the girl why the idea was impossible.
All night long, whether dreaming or awake, Ratan felt the postmaster's laugh ringing in her ears. 'How could I do that!'
When he rose at dawn, the postmaster saw that his bath-water had been put out ready for him (he bathed according to Calcutta habits, in water brought in a bucket). Ratan had not been able to bring herself to ask him what time he would be leaving; she had carried the bath-water up from the river late at night, in case he needed it early in the morning. As soon as he finished his bath, the postmaster called her. She entered the room softly and looked at him without speaking, waiting for her orders. 'Ratan,' he said, 'I'll tell the man who replaces me that he should look after you as I have; you mustn't worry just because I'm going.'
No doubt this remark was inspired by kind and generous feelings, but who can fathom the feelings of a woman? Ratan had meekly suffered many scoldings from her master, but these kindly words were more than she could bear. The passion in her heart exploded, and she cried, 'No, no, you mustn't say anything to anyone - I don't want to stay here.' The postmaster was taken aback: he had never seen Ratan behave like that before.
ஏனோ தெரியவில்லை, காதல் கொண்டேன் திரைப்படத்தில் பாடலாசிரியர் நா.முத்துக்குமார் எழுதிய பாடல் வரிகள் தான் மேலே இருக்கும் வரிகளைப் படித்தால் மனதில் தோன்றுவது.
"காதல் இல்லை இது காமம் இல்லை
இந்த உறவுக்கு உலகத்தில் பெயரில்லை"
அண்ணா என்று பொருள்பட 'தாதா' என்று ரத்தன் போஸ்ட்மாஸ்டரை அழைத்தாலும். இக்கதையில் சொல்லப்பட்டிருக்கும் உறவுக்குப் பெயரில்லை என்றே எனக்கு தோன்றுகிறது.
A new postmaster came. After explaining the job to him, the resigning postmaster got ready to leave. Before going, he called Ratan and said, 'Ratan, I've never been able to pay you anything. Today before I go I want to give you something, to last you for a few days.' Except for the little that he needed for the journey, he took out all the salary that was in his pocket. But Ratan sank to the ground and clung to his feet, saying, 'I beg you, Dadababu, I beg you - don't give me any money.' Then she fled, running.
The departing postmaster sighed, picked up his carpet-bag, put his umbrella over his shoulder, and, with a coolie carrying his blue-and-white-striped tin trunk on his head, slowly made his way towards the boat.
When he was on the boat and it had set sail, when the swollen flood-waters of the river started to heave like the Earth's brimming tears, the postmaster felt a huge anguish: the image of a simple young village-girl's grief-stricken face seemed to speak a great inarticulate universal sorrow. He felt a sharp desire to go back: should he not fetch that orphaned girl, whom the world had abandoned? But the wind was filling the sails by then, the swollen river was flowing fiercely, the village had been left behind, the riverside burning-ground was in view. Detached by the current of the river and the journey ahead, he reflected philosophically that in life there are many separations, many deaths. What point was there in going, back? Who belonged to whom in this world?
But Ratan had no such philosophy to console her. All she could do was wander near the post office, weeping copiously. Maybe a faint hope lingered in her mind that Dadababu might return; and this was enough to tie her to the spot, prevent her from going far. Oh poor, unthinking human heart! Error will not go away, logic and reason are slow to penetrate. We cling with both arms to false hope, refusing to believe the weightiest proofs against it, embracing it with all our strength. In the end it escapes, ripping our veins and draining our heart's blood; until, regaining consciousness, we rush to fall into snares of delusion all over again.
கதையைப் படித்து முடித்ததும் பல விதமான உணர்ச்சிகள் மனதில் தோன்றுவதை என்னால் தடுக்க முடிந்ததில்லை. அனாதையான ஒரு சின்ன பெண் அன்புக்காக ஏங்குகிறாள். நல்ல உள்ளம் கொண்ட ஒரு மனிதர் அவர் வாழ்வில் தோன்றுகிறார். அவள் எதிர்பார்த்த அன்பு அவளுக்கு சில நாட்கள் கிடைக்கிறது. ஆனால் அந்த அன்பும் அக்கறையும் அவளுக்குத் தொடர்ந்து கிடைத்துக் கொண்டிருக்கும் என நம்பத் தொடங்குகிறாள் அப்பெண். ஆனால் தன் பயணத்தின் போது சந்திக்கும் ஒரு சகப் பயணியைப் போலவே அப்பெண்ணை நினைக்கிறார் அம்மனிதர். அவ்விடத்தை விட்டுச் செல்லும் வேளையில் அம்மனிதருக்கும் மனம் பாரமாக இருந்த போதிலும் "இதெல்லாம் வாழ்வின் ஒரு பகுதியே" என்று தன்னைத் தானே தேற்றிக் கொள்கிறார். ஆனால் கல்வியறிவில்லாத அப்பெண்ணுக்கோ அத்தகைய சித்தாந்தங்கள் எதுவும் தெரியவும் இல்லை, அவளால் அவற்றை புரிந்து கொள்ளவும் முடியவில்லை. ஒரு விதத்தில் நாமும் பல இடங்களிலும் அந்த சின்னப் பெண் ரத்தனைப் போலத் தான் நடந்து கொள்கிறோம் என எண்ணுகிறேன். இதற்கு மேல் என்னிடம் சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை.
இக்கதையை 1950களில் 'தீன் கன்யா' என்ற பேரில் சத்யஜித் ரே அவர்கள் வங்காள மொழியில் ஒரு திரைப்படமாக எடுத்திருக்கிறார். மூன்று வெவ்வேறு கதைகளினைக் கொண்ட அப்படத்தில் தி போஸ்ட்மாஸ்டரும் ஒரு கதை. இந்த கதையை விஷுவலாக எப்படி சொல்லியிருக்கிறார் என்று பார்ப்பதற்காகவே அப்படத்தின் டிவிடியைத் தேடி அரும்பாடுபட்டு வாங்கினேன். ஆனால் இக்கதையைப் படிக்கும் போது தோன்றிய உணர்வுகள் திரைப்படமாகப் பார்க்கும் போது எனக்குத் தோன்றவில்லை.
மேலே உள்ள கதை இணையத்தில் கண்டெடுக்கப்பட்ட ஒரு சுருக்கப்பட்ட வடிவம் தான்(abridged version). புத்தகத்தில் இருப்பது போலவே இக்கதையைப் படிக்க வேண்டும் என்றால் கீழே உள்ள சுட்டியில் பதிவர் ஒருவர் புத்தகத்தின் பக்கங்களை ஸ்கேன் செய்து வலையேற்றியிருக்கிறார் படித்துப் பாருங்கள்.
http://solitary-vine.blogspot.com/2008/08/postmaster-by-rabindranath-tagore.html
இக்கதையை அழகாக ஆய்வு செய்து ஆங்கிலத்தில் ஒரு பதிவெழுதியிருக்கிறார் சம்யுக்தா என்ற பதிவர். அதையும் படித்துப் பாருங்கள்.
http://beautifulmind-sam.blogspot.com/2008/07/postmaster-by-rabindranath-tagore.html
