வந்தானாம் வந்தானாம் ஊமைத்துரை...

சில சமயங்களில் வரலாற்றில் புகழ்பெற்ற மனிதர்களையும், வீரர்களையும் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளும் எண்ணமில்லாமல் வரலாற்றைத் தோண்டும் தேவை ஏற்படலாம். அப்படி ஒரு தேவை/வாய்ப்பு எனக்கு 1995இல் ஏற்பட்டது. ஒரு ஆர்வத்தில் பொறியியல் கல்லூரியின் முதலாமாண்டு படிக்கும் போது நண்பன் பிரான்சிஸ் சேவியர் துணையுடன் பாஞ்சாலங்குறிச்சியின் வரலாற்றைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன். நான் தெரிந்து கொள்ள நினைத்தது ஒன்று, ஆனால் அதை தாண்டிப் பல புதிய செய்திகளைத் தெரிந்து கொண்டேன். அதைப் பற்றித் தான் இந்தப் பதிவு.

1995ஆம் ஆண்டு அண்ணாப் பல்கலைக்கழகத்தில் முதலாமாண்டு படிக்கும் போது "பொறியியல் - அறிமுகம்"(Introduction to Engineering) என்று ஒரு தாள் எங்கள் பாடத்தில் இருந்தது. கிட்டத்தட்ட வரலாறு பாடம் போலத் தான் இருக்கும் அது. பொறியியல் உருவாகக் காரணமாக இருந்த வரலாற்று நிகழ்வுகள் பற்றிக் குறிப்பிட்டிருப்பார்கள். உதாரணமாக கரிகாலன் கல்லணை கட்டியது, ஜார்ஜ் ஸ்டீவன்சன் நீராவி எஞ்சின் கண்டுபிடித்தது, சார்லஸ் பேப்பேஜ் கணிப்பொறியின் முன்னோடியான ஒரு கருவி கண்டுபிடித்தது, வில்லியம் ஆஸ்பிடின் என்பார் போர்ட்லாண்டு சிமெண்டு கண்டுபிடித்தது இப்படியாகப் பல வரலாற்றுச் செய்திகளும் இந்நிகழ்வுகள் பொறியியலின் வளர்ச்சியில் ஏற்படுத்திய தாக்கங்களைப் பற்றியும் அதில் சொல்லப்பட்டிருக்கும். இதில் கடைசியாகச் சொன்ன போர்ட்லாண்டு சிமெண்டு பற்றிப் படிக்கும் போது, இச்சிமெண்டினைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு முன்னர் கட்டிடங்களையும், அணைகளையும் எவ்வாறு கட்டியிருப்பார்கள் என்ற ஒரு கேள்வி பிறந்தது.

அக்கேள்விக்கு விடை தேடிக் கொண்டிருந்த போது, வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனின் மறைவிற்குப் பின்னர் பாளையங்கோட்டை சிறையில் அடைபட்டிருந்த கட்டபொம்முவின் இளைய சகோதரர்களான ஊமைத்துரை, துரைசிங்கம் ஆகியோர் வீரர்களின் துணையோடு சிறையில் இருந்து தப்பி தங்கள் ஊரான பாஞ்சாலங்குறிச்சி வந்தடைந்து ஆறே நாட்களில் ஒரு கோட்டை கட்டியது, அக்கோட்டையின் வலிமை, அதை அழிக்க வெள்ளையர்களின் கும்பினிப் படை பட்டபாடு ஆகியவற்றை தமிழ் துணைப்பாட நூலில் படித்ததும் நினைவுக்கு வந்தது. அக்கோட்டை கட்டப்படுவதற்கு என்ன மாவுப் பொருளை(சிமெண்ட்) உபயோகித்திருப்பார்கள் என ஆராய்ச்சி செய்யலாம் என நானும், நண்பன் பிரான்சிசும் முடிவு செய்தோம். அப்போதெல்லாம் சுலபமாக ஒரு செய்தியைத் தேடுவதற்கு இப்போதிருப்பது போல இணையம் என்று ஒன்று இருக்கவே இல்லை. அதனால் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருந்த போதிலும், எங்கிருந்து தொடங்க வேண்டும், எந்தப் புத்தகங்களைப் படிக்க வேண்டும் என அறிவதில் சில சிக்கல்கள் இருந்தன. முதற்கட்ட நடவடிக்கையாக எட்டாம் வகுப்பு(அது தான் என நினைக்கிறேன்) தமிழ்த் துணைப்பாட நூலைத் தேடினோம். அதிலிருந்து அக்கோட்டையைக் களிமண்ணும், சுண்ணாம்பும், பதநீரும் கலந்து கட்டினர் என்றுத் தெரிந்து கொண்டோம்.

அதன் பின்னர் ஜேம்ஸ் வெல்சு எனும் ஆங்கிலத் தளபதி, இந்தியாவில் தன்னுடைய போர் நினைவுகளை ஒரு தொகுப்பாக எழுதி வைத்திருந்ததையும், அப்போர்க் குறிப்புகள் பல வரலாற்று ஆசிரியர்களுக்குச் சான்றாகப் பயன்படுவதையும் அறிந்து கொண்டோம். அதிலும் நாங்கள் தேடிக் கொண்டிருக்கும் "பழங்கால சிமெண்ட்" பற்றிய குறிப்பு இருக்குமா எனத் தெரியாது. இருந்தபோதிலும் வெல்ஷ் எழுதிய "போர் நினைவுகள்"(Military Reminiscences) என்ற புத்தகத்தைத் தேடினோம். ஆனால் அப்புத்தகம், அண்ணாப் பல்கலைக்கழக நூலகம், சென்னைப் பல்கலைக்கழக நூலகம் என்று எங்கு தேடியும் கிடைக்கவில்லை. அது கிடைக்காத பட்சத்தில் வேறு வரலாற்று புத்தகங்களைத் தமிழிலும், ஆங்கிலத்திலும் தேடிப் படித்தோம். அப்போது ஒரு விஷயம் நன்றாகப் புரிந்தது. பள்ளிக்கூடத்தில் வரலாற்றுப் புத்தகத்தில் ஒன்றிரண்டு பக்கங்களைப் படித்து ஒரு வரலாற்று நிகழ்வினை அறிந்து கொள்வதும், அதனை மனப்பாடம் செய்து மதிப்பெண் பெறுவதும் சுலபமானது. அதே வரலாற்று நிகழ்வினை வெவ்வேறு வரலாற்றுச் சான்றுகளில் இருந்து தேடிக் கண்டுபிடித்து அதிலிருந்து நாமாகவே ஒரு முடிவுக்கு வருவது என்பது மிக மிகக் கடினமானது. சிமெண்டினைப் பற்றி நாங்கள் வரலாற்று நூல்களில் தேடும் போது கட்டபொம்மனைப் பற்றியும், ஊமைத்துரையைப் பற்றியும் கூட நிறைய படித்தோம். ஆனால் ஒவ்வொரு ஆசிரியருக்கும் இவர்களைப் பற்றியும் இவர்களுடைய விடுதலைப் போரினைப் பற்றியும் ஒவ்வொரு விதமான கண்ணோட்டம் இருந்தது. வரலாறு என்பது சுலபத்தில் திரிக்கப் படக்கூடிய தன்மை பெற்றது எனவும் அறிந்தோம்.

தேவநேயப் பாவாணர் நூலகத்தில் இருந்து கிடைத்தத் தமிழில் எழுதப்பட்ட வரலாற்றுப் புத்தகங்களில் ஒன்றில் பாளையங்கோட்டையில் இருந்து தப்பி வந்து ஊமைத்துரை கட்டிய அக்கோட்டை களிமண்ணும், பதநீர் பாகும், கரும்புச் சக்கையையும் கலந்து செய்யப்பட்ட "மாயக் கோட்டை" என்று ஒரு வரியில் எழுதியிருந்தது. அதற்கு மேல் கோட்டையைப் பற்றிய நாங்கள் தேடிய விரிவான குறிப்புகள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. அப்புத்தகங்களின் பெயர்களும், அதை எழுதிய வரலாற்று ஆசிரியர்களின் பெயர்களும் எதுவும் தற்போது நினைவில் இல்லை. (ம.பொ.சி அவர்கள் கட்டபொம்மன் வரலாறு குறித்து ஒரு புத்தகத்தை எழுதியுள்ளார் என்பதையும் சமீபகாலங்களில் தான் தெரிந்து கொண்டேன். அதை அப்போது நான் படித்திருக்கவில்லை). அச்சமயத்தில் தான், சென்னையில் உள்ள அரசு கன்னிமரா பொது நூலகத்தில் பழமையான நூல்கள் இருக்கும் என்றும் அங்குச் சென்று தேடலாம் என்றும் யாரோ சொன்னார்கள். அங்கு ஜேம்ஸ் வெல்சு எழுதிய "போர் நினைவுகள்" போன்ற புத்தகங்களைக் குறிப்பெடுப்பதற்காக பொதுமக்களுக்கும் தருகின்றனர். இதற்கெனவே அங்கு ஒரு தனிப் பகுதி உள்ளது. புத்தகத்தின் பெயரையும், நமது விவரங்களையும் சொல்லிப் புத்தகத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு அங்கேயே குறிப்பெடுத்துக் கொண்டு திருப்பித் தந்துவிட வேண்டும். 1830 ஆம் ஆண்டு அச்சிடப்பட்ட ஒரு புத்தகத்தை கையில் வாங்கி நான் படித்தது அதுவே முதல்முறை. அதை நினைக்கும் போது மெய்சிலிர்த்தது.

அதை படித்த போது தெரிந்து கொண்டது - கட்டபொம்மனின் மறைவிற்குப் பின்னர், பாஞ்சாலங்குறிச்சிப் பாளையக்காரர்களால் பெரிதாகத் தொல்லை ஏதும் வரப் போவதில்லை என்ற நினைப்பிலேயே ஆங்கிலேயர் இருந்தனர். பாளை சிறையில் இருந்து தப்பிய ஊமைத்துரை மற்றும் ஏனைய வீரர்களையும் பின் தொடர்ந்து சென்ற கும்பினிப் படை, பாஞ்சாலங்குறிச்சி மண்ணில் ஒரு புல் பூண்டு கூட வளரக் கூடாது என்று எண்ணி ஆமணக்கு விதைகளை விதைத்து அழித்திருந்த கட்டபொம்மனின் கோட்டை ஆறே ஆறு நாட்களில் மாயமாய் எழுந்து நின்றது கண்டு வியந்தனர். ஆயினும் அதைப் பெரிதாக எண்ணாமல் போர்புரியத் தொடங்கியவர்களுக்குப் பெரும் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. கும்பினிப் படையின்(இது 'கம்பெனி படை' என்பதின் திரிபாக இருக்க வேண்டும் என்றே எண்ணுகிறேன்) ஒவ்வொரு வீரனும் கோட்டையை நெருங்கிய மாத்திரத்திலேயே வேலாலும், வாளாலும் வெட்டித் தூக்கி எறியப் பட்டனர். ஆனால் தங்கள் படைவீரர்களைக் கொன்று குவிக்கும் பாஞ்சாலங்குறிச்சி வீரர்கள் கோட்டையின் எப்பகுதியில் ஒளிந்து தாக்குகிறார்கள் எனக் கண்டுபிடிக்கமுடியவில்லை. பாளையங்கோட்டையிலிருந்து பின் தொடர்ந்து வந்து தாக்குதல் மேற்கொண்ட சிறு படையினால் கோட்டையை வீழ்த்த முடியாது என அறிந்த வெள்ளையர்கள் சென்னையிலிருந்தும், திருச்சியிலிருந்தும் கூடுதல் படைகளையும், தளவாடங்களையும் தருவித்தனர்...

(நாளை நிறைவு பெறும்)