தசரதர்கள் வாழ்வதில்லை...தொடர்ச்சி

தசரதர்கள் வாழ்வதில்லை பதிவின் தொடர்ச்சி. பத்து ரதங்களை ஒன்றாகப் பூட்டிச் செலுத்தக் கூடிய பேராற்றல் படைத்த அரசனையும் சாய்க்கக் கூடியது புத்திர சோகம். சோகங்களில் கொடியது புத்திர சோகம் என்று தமிழ் கற்பிக்கும் போது எங்கள் மிஸ் கூறியதும் நினைவுக்கு வருகிறது. ஆனால் 'seeing is believing' இல்லையா? அப்படி ஒரு அனுபவமும் சென்ற வருடம் எனக்கு கிடைத்தது. உற்பத்தி தொழிற்சார்ந்த நிறுவனத்தில் 5ஆண்டு காலம் பணியாற்றி விட்டு 'கன்சல்டிங் ஜாப்' என்ற மாயச்சொல் சுண்டியிழுக்க இப்போதுள்ள நிறுவனத்தில் சேர்ந்த புதிது. என்னுடைய ஒரு வருடம் முந்தைய பதிவுகளைப் படித்தவர்கள் மால்கேட் எனும் ஊரின் பேரைக் கேள்வி பட்டிருப்பீர்கள். ஐதராபாத்தில் 120 கி.மீ. தொலைவில் வட கர்நாடகாவில் குல்பர்கா எனும் இடத்திலிருந்து 60 கி.மீ. தொலைவில் ஐதராபாத்-மும்பை ரயில் பாதையில் இருக்கும் ஒரு சுண்ணாம்புக் கல் சுரங்கம் தான் மால்கேட்(Malkhed). நான் சேர்ந்த போது மிகவும் இக்கட்டான நிலையில் இருந்தது எங்கள் ப்ராஜெக்ட். என் வாழ்வில் முதல்முறையாக ஓய்வு ஒழிச்சல் இல்லாமல் வாரத்தில் ஏழு நாட்களும் 12-14 மணி நேரம் பல வாரங்கள் வேலை பார்த்த இடம் மால்கேட். இவ்வளவு கஷ்டங்களை எதிர்கொண்ட இடத்தில் வசதிகள் என்று பார்த்தாலும் மிகக் குறைவு தான். பணம் எடுக்க ஒரு ஏடிஎம்மிற்குச் செல்ல வேண்டும் என்றாலும் 60 கி.மீ தொலைவில் உள்ள குல்பர்காவிற்குத் தான் செல்ல வேண்டும். 46டிகிரி கடுமையான வெயில் தகிக்கும் அனல் கக்கும் பூமி. இப்படியாக பல அசௌகரியங்கள். உலகத்தில் உள்ள கஷ்டங்கள் எல்லாவற்றையும் நான் மட்டுமே அனுபவிப்பது போல உணர்ந்திருந்த சமயம் அது.


அழுத்தும் வேலையின் பளுவின் காரணமாக எதிலும் ஒரு பிடிப்பில்லாமல் சந்தோஷமில்லாமல் இருந்தோம் எங்கள் ப்ராஜெக்டில் இருந்த அனைவரும். ஒரு நாள் காலை டிபன் சாப்பிடச் சென்றோம். மணி பையா (தமிழ் பையா அல்ல இந்தி Bhaiyaa - அண்ணன் என்று பொருள்) என்றொருவர் நாங்கள் சாப்பிடப் போகும் இடத்தில் உணவு பரிமாறுபவர். கலகலப்பான மனிதராகத் தான் அவரை அனைவரும் அறிந்திருந்தோம். 12 மணி நேரம் SAPஉடன் வாழ்ந்து விட்டுச் சாப்பிடப் போகும் போது ஒரு ஐந்து நிமிடம் பொது விஷயங்களைப் பேசுவது அவருடன் தான். தொங்கிப் போன எங்கள் முகங்களைக் கண்டு "என்னாச்சு. ஏன் இவ்வளவு டல்லா இருக்கீங்க?" என்று கேட்டார். "தினமும் காலையில எழறோம், குளிக்கிறோம், சாப்பிடறோம், ஆஃபிஸ் போறோம்-வர்றோம். என்மோ மெஷின் மாதிரி போகுது. வாழ்க்கையில் ஒரு சந்தோஷமும் இல்லை. ரொம்ப கஷ்டமாயிருக்கு. Zindagee badi mushkil hai Bhaiyaa" அப்படின்னு சொன்னோம். அதுக்கு அவர் சொன்னார் "அப்னே ஹி பேட்டே கா ஜனாஜா ஜாதே ஹுவே ஏக் பாப் தேக்தா ஹை...உஸ்சே படி முஷ்கில் க்யா ஹோ சக்தி ஹை?" அப்படின்னு ஐதராபாத் காரரான அவர் உருது கலந்த இந்தியில் பேசியது கேட்டு வாயடைத்துப் போனோம். "சொந்த மகனின் இறுதி ஊர்வலம் போவதை ஒரு அப்பா பார்ப்பதை விட ஒரு மனுஷனுக்கு என்ன கஷ்டமப்பா இருக்க முடியும்"அப்படின்னு கேட்டார். அதை கேட்ட அந்த ஒரு கணம் நாங்கள் அனைவரும் என்ன பேசுவதென்று தெரியாமல் திகைத்துப் போனோம். எதுவும் பேசாமல் அப்படியே ஒரு நொடி அவரைப் பார்த்தோம். "பஸ் ஜிந்தா ஹைன் - எதோ வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கோம்" அப்படின்னார். அவர் முகத்திலும் குரலிலும் ஒரு தாங்க முடியாத வேதனை தெரிந்தது. அந்த வலிக்கு முன்னாடி எங்களுடைய கஷ்டங்களின் தன்மை ஒன்றுமில்லாதது என்று அனைவரும் வெளியே வந்து எங்களுக்குள் பேசிக் கொள்ளும் போது ஒத்துக் கொண்டோம். நாங்கள் எதோ வேலை சம்பந்தப் பட்ட கஷ்டத்தைச் சொன்னோம், அந்த நேரத்திலும் இறந்த தன் மகனைப் பற்றி நினைத்திருக்கிறார் என்றால், அந்த பிரிவு மறக்க முடியாதது ஈடு செய்ய முடியாதது என்பதும் புரிந்தது. அதே போல தன் மகனின் நினைவுகளோடு வாழ மகன் எழுதிய ப்ளாக்கைத் தொடர்ந்து எழுதும் ஒரு தாயையும் நான் அறிவேன். அவருக்கு என்ன ஆறுதல் சொல்வதென்று தெரியாமல் கமெண்ட் போடாமல் இருந்திருந்தாலும் அவ்வப்போது அங்கு எட்டிப் பார்ப்பதுண்டு.

"கல்லாத எளியோரின் உள்ளம் ஒரு ஆலயமோ" என டி.எம்.சௌந்தர்ராஜன் அவர்கள் பாடியுள்ள முருகன் பாடலைப் பலமுறை கேட்டிருக்கிறேன். அதன் பொருள் என்னவாக இருக்கும் என அறிய முயன்றதில்லை...உத்தரப் பிரதேச மாநிலம் நொய்டா அருகில் நிதாரி என்னும் ஊரில் சிறு குழந்தைகளைப் பாலியல் பலாத்காரம் செய்து கொன்ற அந்த இரு கயவர்களைப் பற்றி கேள்வி படும் வரை. எங்கோ ஒரு குக்கிராமத்தில் கல்வியறிவு இல்லாத மூடனாய் வெளி உலகத் தொடர்பு இல்லாதவனாய் இருந்திருந்தால் இத்தகைய விஷயங்களைக் கேள்வி பட்டு மனம் அழுக்கடையாமல் இருந்திருக்குமே என்று தோன்றியது. இப்படியும் நடக்குமா? இதெல்லாம் உண்மை தானா? என முதல் முறை இந்நிகழ்வைப் பற்றி கேள்வி படும் போது தோன்றிய ஒரு செயல். என் மன அழுக்குகள் டேட்டாபேஸில் இத்துடன் இன்னொரு அழுக்கும் கூடிப் போனது. யோசித்துப் பார்த்தால் இதெல்லாம் முதல்முறை கேள்விபடும் போது தான் விந்தையாக இருக்கும். மனதில் அந்த "விஷயத்தின் knowledge" என்ற அழுக்கு படிந்துவிட்டால் அதன் பிறகு மிகச் சாதாரணமாகி விடுகிறது. 9/11 சம்பவத்தையே எடுத்துக் கொண்டோம் ஆனால் விமானங்களை வைத்துக் கொண்டு கட்டிடங்களைத் தகர்த்து ஆயிரக்கணக்கான மக்களைக் கொல்ல வழி இருக்கிறது என அதற்கு முன் கனவிலும் நினைத்திருப்போமா? ஆனால் இப்போது அத்தகைய ஒரு வழி இருக்கு என அறிகிறோம் தானே? என் அப்பாவின் நண்பர்களையும் பக்கத்து வீட்டில் இருப்பவர்களையும் கிட்டத்தட்ட என் அப்பாவின் இடத்தில் வைத்து "அங்கிள்" என்றோ "மாமா" என்றோ மரியாதையாகப் பழகியதாகவே நினைவு. அத்தகைய மரியாதைக்குரிய இடத்தில் இருக்க வேண்டிய இருவர், தங்கள் சொந்தப் பிள்ளைகள் இடத்தில் இருக்க வேண்டிய குழந்தைகளைச் சீரழித்துச் சாகடிக்கிறார்கள் என்றால் எப்பேர்ப்பட்ட கிராதகர்களாக அவர்கள் இருப்பார்கள். ஓடி விளையாடிக் கொண்டிருந்த தன்னுடைய குழந்தையை சாக்க்டையிலிருந்து மண்டை ஓடாகவோ எலும்பாகவோ எடுப்பதைப் பார்க்கும் போது பெற்றவர்களின் மனம் என்ன பாடுபட்டிருக்கும். கோர்ட் வளாகத்தில் அவ்விருவரையும் வக்கீல்களே தாக்கிய செய்தியை அறிந்து மனம் மிக மகிழ்ச்சியடைந்தது. "அடிச்சுக் கொல்லுங்கடா" என்று டிவியில் பார்க்கும் போதே கத்தி விட்டேன். அப்போது என் முகம் எப்படியிருந்திருக்கும் என கண்ணாடியில் பார்க்க வில்லை. ஆனால் "வெற்றி கொடி கட்டு" திரைப்படத்தில் தன்னை ஏமாற்றிய ஆனந்த்ராஜைப் பழி வாங்க வேண்டும் எனக் கூறி சார்லி காட்டுவாரே ஒரு முகபாவம்...கிட்டத்தட்ட அப்படி தான் இருந்திருக்கும்.

பிள்ளைகளின் பிரிவு பெற்றோரை எப்படியெல்லாம் பாதிக்கிறது என்று நான் பேசும் அதே வேளையில், பிள்ளையாய்ப் பிறந்தவர்களின் பேச்சினால் "கொல்லப்படும்" பெற்றோர்களைப் பற்றியும் பேசத் துணிகிறேன். இயக்குனர் மணிரத்னத்தின் படங்களைப் பற்றிய என் அபிப்ராயத்தைப் பதிய எண்ணுகிறேன். அறுசுவை விருந்து பரிமாறி ஓரத்தில் ஒரு துளி விஷம் பரிமாறும் இயக்குனர் எனும் அபிப்ராயம் நெடும் நாட்களுக்குப் பிறகு தொலைக்காட்சியில் 'மௌன ராகம்' திரைப்படம் பார்க்கும் போது ஊர்ஜிதமானது. ஏனெனில் அந்த காட்சியை அதற்கு முன் ஆழமாகக் கவனித்ததில்லை. திருமணம் செய்ய வற்புறுத்தும் தன் தந்தையைப் பார்த்து திவ்யா(ரேவதி) பேசுவதாக அமைந்த ஒரு காட்சி "என்னை விக்கப் பாக்கறீங்களாப்பா?"ன்னு. அதெப்படி தான்னு தெரியலை, படத்தில் ஒரு வில்லன் இருந்தால் இவருடைய படங்களில் இன்னொரு வில்லனாக எப்போதும் பெற்றவர்கள் இருக்கிறார்கள். பம்பாய் படத்தில் சேகர்(அரவிந்த் சாமி) தன் தந்தையைப் பார்த்து பேசுவதாக அமைந்த இன்னொரு வசனம் "நீங்க எப்ப சாவீங்க?", அதே மாதிரி கன்னத்தில் முத்தமிட்டால் அமுதா(பேபி கீர்த்தனா) சிம்ரனைப் பார்த்து பேசுவதாக வரும் ஒரு வசனம் "நீ எங்க அம்மா இல்லை". கதையின் protagonistஐ fiercely independent, rebellious, self-madeனு காண்பிக்க வேறு வழியே இல்லையா? ஆணா இருந்தாலும் பொண்ணா இருந்தாலும் குஞ்சு குலுவாணியா இருந்தாலும் எப்பவுமே அப்பா அம்மாவோட போட்டி போடற மாதிரி தான் காட்டணுமா?. அன்றாட வாழ்வில் நடக்காததை எதையும் அவர் சொல்லவில்லை, உண்மை தான். அது மாதிரி பேசும் பிள்ளைகள் இருக்கத் தான் செய்கிறார்கள், கதையின் contextஇலும் அத்தகைய காட்சிகள் சரியாகப் பொருந்தி வரலாம். ஆனால் தன்னுடைய பல படங்களிலும் அதே பாணியைக் கையாண்டு பிள்ளைகள் பெற்றோர்களை எடுத்தெறிந்து பேசுவதை 'glorify' செய்து காண்பிக்கத் தான் வேண்டுமா?

மேலை நாடுகளைப் போல 14-15 வயது ஆனால் நீயே உன் வழியைப் பார்த்து கொள் என்று கூறி பிள்ளைகளை வெளியே அனுப்பி விடும் பெற்றோர்களின் மத்தியில், நம் பெற்றோர்கள் பிள்ளைகளுக்காகச் செய்யும் தியாகங்கள் அளப்பிட முடியாதது. மனைவியுடனோ கணவனுடனோ கருத்து வேறுபாட்டின் காரணமாக பிள்ளைகளைக் கவனியாமல் வேறொரு குடும்பத்தை அமைத்து கொண்டு வாழும் பெற்றோர்கள் அங்கு ஏராளம். இங்கும் அத்தகையவர்கள் இருக்கிறார்கள், ஆனால் பெரும்பான்மை என்பது அதில்லை. தன்னுடைய வாழ்க்கையை மட்டும் பற்றி சிந்திக்கும் தகப்பனின் மரணத்தை "The old man kicked his bucket" என்று ஒரு அமெரிக்க மகன் 'as-a-matter-of-fact' தொனியில் கூறுவானே ஆனால் வியப்பு பெரிதாக ஒன்றும் இருக்க முடியாது. ஆனால் பிள்ளைகளுக்காக தங்களுடைய ஆசைகள், சந்தோஷங்கள் இவற்றை எல்லாம் குழி தோண்டி புதைத்து விட்டு கஷ்டப் பட்டு வளர்க்கும் நம்முடைய பெற்றோர்களைப் பார்த்து தன்னுடைய சுயநலத்திற்காக "நீங்க எப்ப சாவீங்க?"ன்னு அந்த ஈரமில்லாமல் கேட்பது உண்மையிலேயே வருத்தத்துக்குரியது. Our parents certainly don't deserve that!!

"பொல்லாதவன்" படத்தில் ஒரு காட்சி. தனுஷைப் பார்த்து நடிகர் முரளி சொல்வார் "நாளைக்கு உன் பையன் உன் சட்டை பையிலிருந்து பணத்தைத் திருடுவான் இல்ல? அப்ப தெரியும்டா அந்த வலியும் வேதனையும்"என்று. சத்தியமான வார்த்தைகள். சிங்கிள் விண்டோ சிஸ்டம் இல்லாத 1995ஆம் ஆண்டில் அண்ணா பல்கலைக்கழக் கவுன்சலிங்கின் போது "திருச்சியிலயோ கோயம்புத்தூர்லயோ இருந்து படிச்சின்னா நீ கேக்கற ப்ராஞ்ச் கிடைக்கும். காலேஜுக்காக ப்ராஞ்சைக் காம்ப்ரமைஸ் செஞ்சுக்காதே" என்று என் தந்தையார் கூறியதைக் கேட்டு கிட்டத்தட்ட மௌன ராகம் திவ்யா போல நான் பேசியது எனக்கு இன்னும் நினைவிருக்கிறது. "நான் மெட்ராஸ்ல இருந்து படிக்கிறது உங்களுக்கு புடிக்கலையா?" எத்தனை harshஆன வார்த்தைகள். இது போல என் மகன் என்னிடம் பேசியிருப்பான் ஆயின் அதை என்னால் ஜீரணித்துக் கொண்டிருக்க முடியுமா என்பது சந்தேகமே. எனக்கு மகனும் இல்லை, அவன் என் சட்டை பையிலிருந்து திருடவும் இல்லை...ஆனால் ஏனோ இது போன்ற விஷயங்களை நான் அனுபவிக்கா விட்டாலும், உணர முடிகிறது. ஏன் என்றும் தெரியவில்லை.

நிறைவு பெற்றது.