யப்பா...ஷெர்லாக் ஹோம்ஸுங்ளா...

நானும் களுதை இந்தப் படம் போடப் பிடாது...போடப் பிடாதுன்னு தான் பாக்குறேன், ஹூ...ம் ஒன்னும் முடியலை. படமாப் போட்டுத் தள்ளுனா 'படம் எடுக்கற பய'ன்னு நம்மளை கட்டம் கட்டி ஓரமா ஒக்கார வச்சிடுவாங்கன்னு படத்தைக் கையிலே வச்சிக்கிட்டு வேற எதாச்சும் எழுதறதுக்கு ரெண்டு நாளா முயற்சி பண்ணேன். எதுவும் வர்க் அவுட் ஆகலை. அதுனால இதுவும் 'படம் பார்த்து கதை சொல்' தான்.

சித்தூர்கட்லேருந்து மும்பைக்கு வர்ற வழியில உதய்பூரைச் சுத்திப் பாக்கப் போனோம். காலையில உதய்பூரைச் சுத்திப் பாத்துப் போட்டு சாயங்காலமா வண்டி ஏறி மும்பைக்கு வந்துட்டேன்(அப்பா...தனி டிராக் ஓட்டாம மும்பைக்கு என்னை கொஞ்ச நாள் தொரத்தி வுட்டத வெற்றிகரமாச் சொல்லியாச்சு). உதய்பூர்ங்கிறது ராஜஸ்தான் மாநிலத்துல இருக்கு. அங்கே எடுத்த படங்களை எல்லாம் போட்டா இது ராஜஸ்தானான்னு ஆச்சரியமா இருக்கும். அந்தளவுக்கு ராஜஸ்தான் பத்தி இருந்த தப்பான நம்பிக்கைகளை எல்லாம் தகர்த்து எறிய வச்ச ஒரு ஊரு உதய்பூர். அக்பரை எதிர்த்து போரிட்ட மஹாராணா பிரதாப்பின் தலைநகர் உதய்பூர். ரக்ஷா பந்தன் அன்னிக்கு நான் உதய்பூர்ல இருந்தேன். அங்கே ஊர் சுத்திப் பாத்து, புடிச்சப் படங்களை அப்புறமாப் போடறேன்(பதிவு கணக்கை பின்னே எப்பிடி ஏத்துறதாம்?)

இப்பல்லாம் எந்தப் பக்கம் திரும்பனாலும் ஃப்ரேம் ஃப்ரேமாவே தெரியுதா...அதுனால கார்ல போவும் போது கேமராவைத் தயாரா வச்சிக்கறது. ஆனா நம்ம கலை தாகத்தைப் புரிஞ்சுக்க(!) முடியாத நம்ம கூட இருந்த பயலுக பைக்ல பாய் ஃப்ரெண்டோட போற புள்ளையையும், "டைட்டீஸ்" போட்டுக்கிட்டு உதய்பூர் பேலஸ்ல சுத்திப் பாத்துட்டு இருந்த ஒரு வெள்ளைக்காரப் புள்ளையையும் படம் புடிக்கச் சொல்லிப் படுத்தியெடுத்துட்டானுவ. "யய்யா...நான் ஒரு கலைஞன்யா...இந்த மாதிரி அடுத்தவங்க பிரைவேசியில தலையிடற பாவமெல்லாம் ஒரு கலைஞன் பண்ணப்பிடாது"ன்னு சொல்லிப் புரிய வக்கிறதுக்குள்ள போதும் போதும்னு ஆகிடுச்சு.

சரி...கீழே இருக்குற இந்தப் படத்தைப் பாருங்க. நான் எடுத்தப் படங்களிலேயே எனக்கு மிகவும் பிடித்தப் படங்களில் ஒன்றுன்னு இதை பத்திச் சொல்லலாம். கார்ல போய்க்கிட்டு இருக்கும் போது விண்ட்ஸ்க்ரீன் வழியாப் பாத்தா நமக்கு முன்னாடி ஒரு தாத்தாவும் பேத்தியும் ஸ்கூட்டர்ல போய்க்கிட்டு இருக்காங்க. ஸ்கூட்டர்ல பெரும்பாலும் சின்னக் குழந்தைகளை முன்னாடி நிக்க வச்சு கூட்டிட்டுப் போறதை தான் பாத்துருக்கேன். ஆனா தாத்தா பின்னாடி சமத்தா ஒக்காந்துட்டு போற அந்த குழந்தையைப் பாத்ததும் படம் எடுக்கனும்னு கை துறுதுறுன்னுச்சு. அந்த காட்சியைப் பாக்கறதுக்கே ரொம்ப க்யூட்டா இருந்துச்சு. என்னென்னமோ எண்ணங்கள்...சுருக்கமா சொல்லனும்னா ஒரு இனம்புரியாத மகிழ்ச்சி அவ்வளவு தான் இப்போதைக்குச் சொல்ல முடியுது. கார்ல டிரைவர் சீட்டுக்குப் பின் சீட்டுல ஒக்காந்திருந்தேன். பயலுக ஓட்டு ஓட்டுன்னு ஓட்டுறானுங்க இனிமே படம் எடுக்கக் கூடாதுன்னு பொட்டலம் கட்டி ஜோபியில வச்சிருந்த கேமராவை அவசர அவசரமா வெளியில எடுத்து விண்ட்ஸ்க்ரீன் வழியாவே புடிச்சது இந்தப் படம். அப்புறம் இன்னுமொன்னு...இந்தப் படத்தைப் பாத்துட்டு "உறவுகள்"ங்கிற தலைப்புல கவிதை எழுதனும்னும் முயற்சி பண்ணேனுங்க. அதுவும் வேலைக்காவலை. நீங்க யாராச்சும் ஒரு ட்ரை வுடுங்களேன்.

பெரிய சைஸ்ல எடுக்கப்பட்ட இந்தப் படத்தைத் தாத்தாவையும் பேத்தியை மட்டும் ஜூம் பண்ணி தனியா கீழே போட்டுருக்கேன். படத்தை அப்புறமா பாக்கும் போது ஒரு ஆச்சரியம். எடுக்கும் போது தெரியாத ஒரு சேதி...இந்தப் படத்தைக் கம்ப்யூட்டர் திரையில பாக்கும் போது தெரிஞ்சது. ஒரு (ஒரு சின்ன க்ளூ: படத்திலுள்ள தாத்தாவுக்கும் பேத்திக்கும் தொடர்புள்ள ஒரு விசயம் தான்) உங்களுக்குத் தெரியுதுங்ளா ஷெர்லாக் ஹோம்ஸுங்ளா?